Zıddı olmayan bu anlamda tamamiyle sır olan Yaradan dışındakilere yakıştırılmaz yalnızlık temenni edilmez imtihan anlamında...
Dağdaki çoban yalnızmış evet de...
Babamın kütüphanesinde Çoban Sülü kitabını alıp alıp resimlerine bakardım çocukken ailesi öyle mütevazı insanlar ki neticede o Çoban Sülü diye Süleyman Demirel için...
Dağdaki çoban yalnızmış evet bol bol vakti olmuş tefekküre... Mülayim koyunlardan sükunet dersi talimi yaparak...
Postmodern insan da çok yalnız, hem de çok... Kendinden başkasına tahammülü olmayan narsistler hariç pek memnun olan da yok bu durumdan...Ve tüm topluma zararı var direkt ya da dolaylı yoldan , bu asabi yalnızların... Müslüman olmak, cidden teslim olmak selamete, elinden dilinden kimsenin zarar görmemesi aslında... Fitne çıkarmamak toplumda...
Allah, tüm sosyolojik problemlere çare sunmuştur İlahî kanunlarla... Bakmasını görmesini bilene tabi...
Hayat hoyrattır; savurur bizi, bazen ayırır, en sevdiklerimizden... Kimi zaman fikren kimi zaman cismen...Olaylara hep 18 yaşındaki bakmayız, bakamayız da ondan... Yürür gideriz hayatta... Bir de bakmışız farklı yol ayrımlarında... Zorla zoraki tutmalar bırakmamalar her akşam haber bültenlerinde... Ağır çok ağır....
Hep yalnızlık korkusu kaygısı galiba gördüklerimiz... Acziyet... Hem de dibine kadar...
Ve sonra...
Yalnızlığına çözüm arayan postmodern insan ekranlara hapsediyor kendini... Bazen moda bazen siyaset bazen din adına kalem oynatarak fikirlerini çıkarıyor pazara... "Benim sesimi duyan var mı?" dercesine haykırıyor her sosyal mecrada canhıraş... Evdeki ile diyalog yıllar önce bitmiş, monolog bile yok belki uzun süredir... Fikrini onore edene kayan yürek... Sanal aşklar... Kendini farklı gösterme çabası birbirine inat sosyal medyada heba edilen saatler , eşlerin yoğun yalnızlığı, birbirlerinden aileden onları hızla uzaklaştıran... "Bırak elinden şu telefonu!" nidaları beyhude çünkü sadece orada ona endorfin / seratonin salgılatan sözde iltifatlar... Kendini bir süre de olsa iyi hissettiren...
Sosyal yaralarımız çok lakin merhemi de çözümü de var...
Kimse dünyaya mülaane etmek, ölmek, öldürmek için gelmiyor... Cenneti de cehennemi de ailesi yuvası insanların, şu fani dünyada... Fikren cismen gurbetine düştüklerinle mücadele etmek ya da bir ömür onlara tahammül etmek değil imtihan...
İslam, erkeğe hayatını ona ipotek etmeden bir saç telini görmeyi bile imkansız kılarken, kadına bunca değer verirken... Tüm sorumluluklardan kaçan seküler erkek... Hazların girdabında... Ona misilleme tavırlar... Aileye dinamit bunlar hep...
Velhasıl...
Postmodern insan, çobanın uzletine yalnızlığına sükûnetine hasret...
Nüket Belsan Taşören