HAFIZA NİSYAN İLE MALÜLDÜR
Unutur insan, "Kalu belâ ! " dediğini unutur... Meşguliyetler ya da bir detayda takılıp kalma alıkoyar bizi çoğu zaman düşünmekten... İki şeyi aynı anda düşünemeyen mağdur zihin... Malül zihin... Dranas "Yalan yeminlerin soldurduğu çiçekler" diyor ya, solar içimizdeki çiçekler her unutuşta, unutuluşta... Eski bir şarkı: "Yaşanan gün mazi olur, unutulur unutulur... " kulağımızda... Ya da
Karakoç 'un dilinden Mihriban ' a : "Süt emerdin gündüz gece / Unuttun ya büyüyünce / Oğlun kızın olsun hele unutursun Mihribanım... " dediği gibi unuturuz...
Önce sesi unutulur sonra yüzü flulaşır derler yitirdiklerimizin...Baki ' nin söylediği hoş sada kalsa da gök kubbede, siliniyor demek ki bizlerde istemesek de...
Koku hafızasından söz edilir bir de... En az görsel hafıza kadar güçlüymüş... Anne kokusu, bir sabah hazırladığı kahvaltı ya da bir yoldan geçerken duyduğumuz ıhlamur kokusu... Nasıl da hoyratça hatırlamak istemediğimiz anıları çıkarıp önümüze getirir değil mi canımızı acıtmak pahasına? Büyük bir lanet olarak değerlendirmiş batılı filozoflar iyi bir hafızayı... Unutmamak kanatıp durur ya hep o eski yarayı....
Kur ' an ' dan ezberlediğini unutmak ise affedilmez bir nankörlük, edeben söyleyemezmiş bile bunu büyükler... Yürekteki muska bu olsa gerek, hece hece harf harf dursun orda...
Ümit Yaşar Oğuzcan da unutulmamayı diliyor içtenlikle :
"Bir gün gelir de unuturmuş insan
En sevdiği hatıraları bile
Bari sen her gece yorgun sesiyle
Saat on ikiyi vurduğu zaman
Beni unutma... " Çünkü ahde vefası olmayanın güvenilir mi hiç sevgisine ?
Hele Esrar Dede Mevlevice işliyor gönüllere :
"Ağlatmayacaktın yola baktırmayacaktın
Ol va'de-i tekrar be-tekrârı unutma... "
Oysa unutur insan... Unutur işte... "Kalu belâ" dediğini bile unutur... Kaldı ki...
Nüket Belsan Taşören