Günümüz dünyasında meta, amacını aşıp baş köşeye mi kuruluyor hayatımızda? Fantastik filmlerde robotların / makinelerin dünyayı ele geçirmesi beyhude bir mesaj değil... İçimizi kemiren bir korku bu, Nazım Hikmet gibi hem makineleşmek isterken bir taraftan da kabuslarımızda var bu durum...
Evlenmek için meta... Boşanmak için meta... Sevmek için bile denklik anlamında meta...
Materyalizm, doğu diyalektiğinde ne zamandır bu kadar etkili olmaya başladı acaba ? Hani iki gönül bir olunca samanlığı seyran ediyordu ?
Bekçiliğini yapacağı, kullanmaya kıyamayacağı bir sürü eşya olmadan evlenmeyen gençlerin durumu... Esaret değil mi biraz da ?
Zengin kız- fakir oğlan klişesinde de kimse eskisi kadar romantik bakmıyor olaya... "Edinilmiş mal varlığı dışındaki benimdir." anlayışı eşleri ne kadar yakınlaştırır ki birbirine ? Evlilik sözleşmesi ile başlanan bir hayat... Resmi bir kurum olarak bakılan kar - zarar baritesine göre değerlendirilmeye mahkum yuvalar... "Bu yıl zarar ettik kapatıyoruz" diyerek beraber yürümekten vazgeçilen yollar... Savrulan evlatlar, bu kapitalist rüzgarda... Sevgiden merhametten fedakarlıktan Hz. Hatice annemizden ne kadar uzak bu tavırlarımız...
Hep ben diyen hedonist bireyler... Yalnızlaşan bunalımın kucağında insanlar... Amaç, al gülüm ver gülüm şeklinde bir şirket ortaklığı şeklinde mi olmalı?
Peygamberimiz kördüğüm gibi diye tanımlamış kopması o kadar zor olmalı, pamuk ipliğine bağlı değil... Ailede güçlü bağlar maneviyatla olur ancak, maddiyatla değil...
Evlilik sözleşmesi gibi aşklar... Cast ajansından gelen oyuncuların sözde evlilik programlarındaki tavırları gibi sahte... İmitasyon ve çok ucuz... Halbuki insanız biz... Sonsuz hayata talip, ilahi hitaba muhatap eşref- i mahlukat... Çok daha iyisini hak ediyoruz her birimiz...
Nüket Belsan Taşören