Çocukluğumun en güzel hatıralarının geçtiği en özel mekanlardan biri Isparta'nın Davraz Mahallesi'ydi. Teyzemlerin evi... İki katlı, avlusunda kardeşlerimle sırayla bindiğimiz salıncak, arka bahçesinde sarı civcivlerin olduğu harikalar diyarı olarak gördüğümüz müstakil ev. Almanya'dan izne Türkiye'ye geldiğimizde babaannemle birlikte Keçiborlu'da kalırdık. Bir gün de Isparta'ya Gülsüm teyzemlerin evine gelir misafir olurduk. Evin biraz ilerisinde eniştemin ipçi dükkanı vardı. Kuzenimle birlikte dükkana gider, renk renk dizilmiş iplerin önünde eniştem bizi karşılardı. Uzun sakalı, zayıf bedeni ve mütebessim yüzüyle "Ooooo kimler gelmiş, gazoz ısmarlayayım mı size?" derdi. "Beyaz gazoz" derdik. O bizim için bambaşka bir meşrubattı. Zira babam bize gazlı içeceği sağlıksız diye hiç içirmezken Yılmaz eniştem her gelişimizde hepimize sade gazoz ısmarlardı. O gazozun tadı başka yerde içtiğimiz gazozlarla asla bir değildi. Diğer tüm gazozlardan daha bir tatlı, daha bir lezzetliydi. Çocuk şımartmayı iyi bilirdi eniştem. Dükkandan çorap, ip yumağı gibi güzel hediyeler verir, evde teyzemin yaptığı muhteşem yemekler gibi çok leziz kahvaltılıklar alır gelir, "Emin olun, hepsini sizin için aldım, yiyeceksiniz tüm bunları." derdi.