Sevgili dostlar aziz okuyucular. Öğretmenlik bir meslek değildir. Bazıları öyle görmeye devam edebilir, ama aslında gerçek bir öğretmen yaptığı işi meslek olarak göremez, görmemelidir. Ben de yaklaşık on sekiz yıllık bir öğretmenim. Eskiler muallim demişler, şimdi ki dilde öğretmenlik olmuş ismi. Her gün sabah giyinip hazırlanıp okula gidiyorum. Bu artık bizim için bir hayat biçimi olmuş. Tatil olsa da bünyemiz bizi erken kalkmaya zorluyor. Müslüman zaten erken kalkar, abdestini alır, namazını kılar, duasını eder ve kahvaltıya oturur. En azından bendeniz öyle olmaya gayretkârım. Okul ikinci bir evimiz olmuştur artık. Her görev yaptığım yerde bunu yaşamışımdır. Acı, tatlı pek çok olaylar, anılar biriktirdik. Bazen adımlarım geri geri gitti. Bazen koşarcasına dalıyordum sınıflara. Ama hiç pişman olacağım bir şey yapmadım ve imza atmadım. Hep kendimi iyi yetiştirmeye, güzel örnek olmaya çalıştım. Maddi durumumuz çoğu zaman sınırladı belki. Bazılarımız çok daha kaliteli giyinirken, bazılarımız o kadar şanslı olmadı. Mutluluk kavramını çok tartıştık içimizde. Kimisi için mutluluk derste anlattığı güzel ve ilgi çekici bir hikâye anlatmak olurken kimisi için son model sıfır bir araba almak oldu.
Pek çok yer gezdik bu sayede. Öğretmen olup ta farklı illerde, ilçelerde gezmeyen, görev yapmayan var mıdır? Vardır belki ama biz epeyce dolaştık Anadolu'yu. Başkent Ankara'mızın güzide ilçelerini arşınladık adım adım. Sonra memlekete döndük nihayet. Aile hasretimiz her şeyin önüne geçti. İnsanın kendi memleketinde uzun yıllar sonra gelip çalışmaya başlaması çok garip bir duygu. Tatilden tatile gelebildiğiniz memleket toprağına artık her gün aşina olmanız değişik hisler uyandırıyor. Öğrencilerimi seviyorum. Onlara adeta abilik, babalık yapmak dünyanın en güzel duygularından birisidir. Sıkmadan anlatmaya çalıştım derslerimi. Onları neşelendirecek hikâyeler anlatırken birden konuya bağlamak ve sorularını cevaplamak ayrı bir haz verir bana. İdarecilik te yaptık temizlik te.. Çünkü bu yaptığımız bu işi meslek olarak görmedik. Bizim için bir davadır öğretmenlik. Kutsal bir davadır. Mukaddes bir görevdir. “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum” diyen bir ecdadın torunları olmak bizlere bir misyon yüklemektedir.
Bazen bir veli gelir çocuğunun durumunu sorar. O anda bir doktor gibisinizdir aslında. Nelere ihtiyacı var, nerelere dikkat etmelidir, bunları konuşursunuz. Karşısında bir öğretmen yoktur o anda. Devlet vardır. Devletin temsilcisi durumundaki bir görevlisi vardır. İlaç gibi gelir söylediğiniz sözler. Mutlu şekilde veliniz ayrılırken okuldan siz de mutlu olursunuz onunla birlikte. Bugüne kadar hiçbir veliye çocuğu ile ilgili olumsuz bir söz söylemedim. Biraz daha çaba ile daha başarılı olabileceğini, derslerine daha dikkatli takip ettiğinde çok başarılı bir öğrenci olacağını söyledim. Hiçbir veliyle kavgam olmadı. Biz boksör ya da güreşçi değiliz biz öğretmeniz. Saygısızlık yapanlar olmuştur ama saygı duyulmaya layık olduktan sonra hiç kimse size saygısızlık yapamaz. Öğretmen olmak kolaydır ama öğretebilmek herkesin yapabileceği bir şey değildir. Bugünün öğrencisi yarının öğretmeni, mühendisi, doktorudur. Hepimiz öğrenci olduk olmaya devam ediyoruz. Öğrencilik bitmez öğrenmenin bir yaşı olmaz. İnsanoğlu öğrenmeye devam ediyor. O halde öğrenelim ve öğretelim. Geleceğimizi en güzel şekilde kuralım. Sağlıcakla
Alperen KILIÇ
Eğitimci Yazar
