Türkiye'deki değişimi kavrayamayanlar, gelişmeleri yanlış okuyup geleceği kestiremiyorlar.


Çok önemli bir şeyi başarıyoruz: Liderlik üretiyoruz. Ortadoğu'da merkezinde yer aldığımız gelişmeler ve İsrail ile kontrolümüz altında büyüyen kriz bu liderliğin son numuneleri. Kürt sorununu çözerken, PKK terörüne karşı Türkiye Cumhuriyeti Devleti'nin yakaladığı ahlâkî üstünlük bu liderliğin eseri. Karar veriyoruz, verdiğimiz kararı icra ediyoruz ve sonuç alıyoruz.

Birbirini tamamlayan ve destekleyen iki ana değişim var. Birincisi yapısal. Türkiye devlet-vatandaş ilişkileri, devlet içinde koordinasyonu sağlama, diplomasi üretme, karar verme ve uygulama biçimleri bakımından hücrelerine kadar inen yapısal bir değişim geçirdi. En önemlisi 'devlette teklik' sağlandı. Sivil iradenin devlete egemen olması, sağa sola savrulan devlet cihazına kalıcı bir ayar yaptı. Dünyaya bakıp, içinde bulunduğunuz şartları gözden geçirip önünüzde akıp giden tarihe müdahale etmeye karar verdiğiniz zaman arkanızda işleyen bir devlet duruyor. Devlet kararı dediğimiz şey, askerin bir tarafa, sivillerin başka bir tarafa çektiği, dışarıdan birilerinin müdahale ettiği hengamede ortaya çıkan denge noktası değil artık. Tek irade, ülke çıkarına göre karar veriyor ve süratle icra ediyor. Devlet cihazında bir zaaf yok. İşini yapıyor ve böylece tek bir beyinden gelen emirle, vücudun bütün organlarını çalıştırıp sağa-sola müdahale ediyor, sağlıklı tepkiler veriyor. Devlet bir kere bu bünyeye kavuştuktan ve bu performansı gösterdikten sonra, bu yapı aksadığı zamanlarda bile ideal durumun ne olduğunu artık herkes bilecek. Yapıyı bugünkü haliyle işletmek için birileri devreye girecek; veya halk aynısını talep edecek. Demek ki hızlı bir değişimin içinde kalıcı bir yapı ortaya çıkartıyoruz.

İkincisi Türkiye'nin artık onuncu yılına girmeye hazırlanan siyasî istikrarı. İstikrarlı bir tek parti hükümetinin kollarında Türkiye kalıcı politikalar planlıyor ve uzun vadeyi gözeten adımlar atıyor. Belirsizlik zaaf demektir. Türkiye'nin siyasî istikrarı dosta güven, düşmana caydırıcılık telkin ediyor. Türkiye'nin politikalarının yakın vadede değişmeyeceğini bütün muhataplarımız biliyor. Denge kalıcı olduğu için kimse bir yerlere çomak sokup ortalığı karıştırmaya cesaret edemiyor.

Kürt sorununun vardığı nokta, bu yapısal dönüşümün ve kalıcı istikrarın en önemli göstergelerinden biri. Asker tekeline aldığı bu sorunu 'terör sorunu' olarak tanımlamış ve silahla çözmeye girişmişti. Çözemeyeceğini kavrayınca da, inisiyatifi PKK'ya kaptırıp günü kurtarma telaşına düşmüştü. Hükümet uzun bir mücadelenin sonucunda askeri, sivil iradenin emir ve komutasına aldı. Kürt sorununun görünümü anında değişti. Şimdi iki sorunumuz var. Terör sorunu siyasetin de devrede olduğu araçlarla çözülüyor. Kürt sorunu ise diğerinden bütünüyle ayrılmış durumda. Terörle mücadeleyi bile ağırlıklı olarak topraklarımız dışında sürdürmeye çalışan bir devlet, Kürt vatandaşlarımıza dönüp hukuk ve demokrasiye kefil olduğunu ve demokratik açılımın süreceğini söylüyor. Devletimiz eski bedeninde ve aklında böyle bir politika yürütebilir miydi? Ya işin diplomasisi? Tarih tesadüflere yer vermediğine göre, Kandil'deki son abluka sağlam bir devlet aklının göstergesi değil mi?

Türkiye'nin İsrail'le tırmandırdığı gerginliğin arkasında sağlam bir hesap ve ufuk duruyor. Belki en önemlisi Türkiye'nin geliştirdiği bu liderliği bizden başka kimse bu çeviklik ve akılla üretemiyor. Dünya gelmekte olan ekonomik krizi karşılamak için duvarların arkasına saklanıyor. ABD, en az zararla çıkacağı bir geri çekilme hesabında. İsrail başta olmak üzere bilinen bütün problem merkezleri ellerindeki çareleri tüketmiş durumdalar. Sadece Türkiye'den taze bir nefes geliyor. Her şey değişirken taşlar yerinden oynuyor ve inisiyatif üstlenen bir liderlik tarihin yönünü belirliyor.

Artık lider bir ülkenin vatandaşlarıyız. Hepimiz bu duruma intibak etmeli ve eski alışkanlıklardan kurtulmalıyız. Önümüzde hem içeride hem de dışarıda bizi bekleyen bir gelecek duruyor.