30 Ağustos, askerin bayramı idi. Artık hepimizin olabilir. Çünkü çok şey değişti. Eskiden hipodromlardan geçen tanklarla, koca koca silahlarla kimlere korku salınırdı?


Asker hedefini karıştırdı. Düşmanlara korku salmak yerine kendi halkını tehdit eder oldu. Silahını kendi halkına doğrulttu ve 50 yıl bu ülkede üstüne vazife olmayan her şeye burnunu soktu.

Tankın sadece darbe yapmaya yarayan bir araç olduğuna bizler de onlar da inandık. Ordumuzun sevk ve idaresindeki başarı, 30 Ağustos törenlerinde bu tankların yolda kalmadan kışlasına dönmesi ile ölçüldü. Ütülü pantolonlarla tören birliklerinin tek çizgi halinde 'rap rap' diye yürümesi, ordumuzun disiplin ve yeteneği hakkında yegâne ölçü olarak benimsendi. Ordumuz bir 'tören ordusu'na dönüştü.

'Personelini koruyamadığı' için bir 'onur jesti' tavrıyla istifa eden Işık Koşaner'in arkasında durduğunu ilan ettiği sözleri, bu tabloyu tersine çevirmek için bir milat olacak. Ergenekon ve Balyoz davaları, darbe hevesi ile askerimizin suça yönelmesini konu alıyor. Ama Koşaner'in sözleri ordumuzun sevk ve idaresi hakkındaki zaafları, yürekli bir özeleştiri olarak sıralıyor. Ordu sadece tören yapmıyor; 28 yıldır terörle savaşıyor. Ancak Koşaner'in çizdiği tablo vahim. Bırakın koca orduyu bir savaş alanına sürmeyi, en küçük birimlerde bile çok basit komuta, disiplin ve lojistik sorunları yaşanıyor. Koşaner'in sözlerinin özeti: 'Bu ordu ile savaşa girilmez.'

Bu asker bizim askerimiz. Çadırlarını, diğer milletlerin yolgeçen hanına çevirdiği topraklara kurmuş bir millet olarak güçlü ve caydırıcı bir orduya ihtiyacımız var. Ordu teşkilatlanması dediğimiz, tepeden tırnağa insan aklının, bilgi ve birikiminin eseri. O zaman hep birlikte adam edeceğiz. Tıpkı 90 sene önce olduğu gibi.

Yunan Ordusu'nu Murat Dağı eteklerinde torba içine alıp imha eden ordu bizim, yani Büyük Millet Meclisi'nin ordusu idi. Bu orduyu bizler adeta yoktan var ettik. Her birimiz asker olduk, olmayan parayı bulduk, silah tedarik ettik, askerimizi giydirdik, yedirdik ve cepheye sürdük. 26 Ağustos'ta Yunan Ordusu'nun karşısına çıktığımızda asıl gücü işte bu halktan aldık. Sonra, bu ordu ile müstevliyi kovduk, namusumuzu koruduk.

Ya sonra? 'Gözbebeğimiz' bu ordu, zaferi sadece kendisine mal etti. Sonra, bu zaferi bize üstünlüğünün gerekçesine dönüştürdü. Ne hikmetse bütün bunları 27 Mayıs'ta darbe ile yönetime el koyduktan sonra yaptı.

Soğuk Savaş döneminde Kruşçev, Kızıl Meydan'dan geçen tanklarla, nükleer savaş başlıklarıyla Batı âlemine gözdağı verirdi. Bugünün dünyası bu işi, askerî manevralarla yapıyor. Peki biz, sadece biz 30 Ağustos törenlerinde, ordumuzun envanterindeki silah araç ve gereçleri neden seyrediyoruz? Askerimiz kime hava atıyor? Bu törenlerin askerî açıdan bir değeri ve anlamı var mı?

2011 yılının Ağustos ayında, Genelkurmay başkanı kuvvet komutanlarıyla birlikte siyasî iktidara istifasını sundu. Askerin elli yıldır sürdürdüğü ve büyük 'zaferlerle' taçlandırdığı siyasî savaş artık sona erdi. Asker yürüttüğü siyasî savaşta teslim bayrağını çekmiş oldu. Ne tevafuk ki, bu yıl 30 Ağustos bayramı ile Ramazan Bayramı aynı güne rast geldi. Bugün çifte bayram kutluyoruz. 15 asırdır idrak ettiğimiz kutsal bir bayram ve sadece 89 yıldır kutladığımız millî bir bayram aynı gün karşımızda.

Ramazan'ın sevinci, bereketi ve ferahlığı 30 Ağustos törenlerine karışıyor. 30 Ağustos Zafer Bayramı, olması gerektiği şekilde bizden bir parçaya dönüşüyor. İnançla, imanla, cefayla, feragat ve fedakârlıkla kazandığımız bu zafer hepimize ait.

Bu güzel bayramlar hepimize mutluluk getirsin. Bugünler için kanını dökmüş, canını vermiş şehitlerimiz Cenab-ı Allah'ın rahmetine gark olsun.

Çifte bayramımız mübarek olsun.