CHP’nin tarihsel-yapısal çelişkileri yüzünden bedeninde, normal cüssesinden daha fazla yer işgal eden bir cerahat oluşmuştu. Türklüğü ve Kürtlüğü birbirinden keskin bir hiyerarşi ile ayıran neşter, bu cerahati de patlattı.

Artık CHP’ye yeni bir omurga ve bu omurga üzerine inşa edilmiş yepyeni bir yüz lazım. Birgül Ayman Güler, özür beklediği tavzih açıklamasında, baltayı asıl CHP’nin ihtiyacı olan bu yapıya vurdu. İnsan sözün mefhum-ı muhalifine dikkat eder. “Kürt sorununun çözümü Türk ulusal yapısının ortadan kaldırılmasında bulunmuştur” sözü nereye gider? Söylediği doğru: Bu kadar tektipleştirici, ırkçı ve farklılıkları yok sayan bir “Türk ulusal yapısı” ile Kürt sorununu çözemeyiz. Çözemezsek bu ülkeyi, milleti ve devleti yaşatamayız. Ezici ve sadece birilerinin egosunu, üstünlük duygusunu tatmin eden bir “Türk ulusal yapısı” adına devleti, milleti ve ülkeyi heba edemeyeceğimize göre bu yapı değişecek. Önce CHP’lilerin zihninde. Demek ki epeyce zamana ve emeğe ihtiyaçları var; tabii 1930’ların dünyasından sıyrılıp çağı anlayıp yorumlayacak biraz da akla. Etrafa dağılan cerahati ve lekeleri temizlemek kolay olmayacak.

Peki ya MHP? Herkes bu koca çamların MHP tarafından devrilmesini beklerken CHP dikkatimizi dağıttı. Halbuki MHP’nin durumu çok daha önemli. MHP’nin içinden geçtiğimiz kritik süreçte ister istemez yerine getirmek zorunda olduğu ikili bir rolü var. Birincisi PKK ile yürütülen müzakerelerde manevî ağırlığını hissettirecek ve sınırları tayin edecek. Devlet büyükleri bazı uygunsuz taleplere “MHP ortalığı ayağa kaldırır” diye direnecek. İkincisi ise “devlet-i ebed müddet” adına pozitif bir rol üstlenecek ve –bencileyin- Yörüğün kabaran ayranını daha fazla köpürtmeyecek.

Peki MHP ne yapıyor?

MHP’li dostlarıma sorduğum basit bir soru: “Bugün MHP % 50 oyla tek başına iktidar olsa Türkiye ne olur?” “Acaba ne derler?” endişesinden azade aldığım samimi cevaplar hep aynı: “Bölünür.” MHP, Kürt sorununda çözüm sürecinin çok önemli aktörlerinden biri; ama MHP’nin Türkiye’nin birliğini ve bütünlüğünü muhafaza edecek bir çözümü yok. İnsaf ölçülerinde bu hükmü paradoksal olarak düzeltmeliyim: Var ama yok. MHP’nin köklü birikiminde çok zengin ve sağlam ölçüler ve formüller var. Ama MHP, kendi geleneğine sırtını çevirmiş vaziyette sadece retorikle günü kurtarma telaşında. AK Parti bir adım atıyor, MHP bir karşılık veriyor. Gündeme bir ırkçılık tartışması giriyor; MHP rol kapmaya çalışıyor. Hepsi retorik düzeyinde. Hepsi gündelik tüketime uygun biçimde. Bir ölçü, bir tavır ve emek-düşünce mahsulü çözümler yok; sadece tepkiler var. MHP, kendi dışındaki gelişmelerin etkisinde ibrenin nereye kaydığını takip ediyor. İbrenin tam durduğu yerde vaziyet alıyor.

Nerede Türk milliyetçiliğinin güçlü fikirleri ve tezleri? Nerede o “ilâ-yı kelimetullah davası”nın sahipleri. Nerede “devlet-i ebed müddet” kaygusu çekenler? Neredeler? Hani tedbir? Hani çare?

Devlet Bahçeli’nin salı günü grup toplantısında yaptığı konuşmanın son kısmı, MHP milliyetçiliğinin bugünkü halini neredeyse eksiksiz özetliyor. Eksiksiz değil fazlasıyla. Çünkü, Türklük adına birbiriyle yan yana getirilmesi mümkün olmayan fikirler kulağa hoş gelen bir retorik ile birbirine bağlanıyor.

Uzun sözün özeti olacak soru çok basit: Kürt sorununu çözmeye çalışırken birileri kalkıp neden Türkçülük yapar? Kürtçülük yapanların eline malzeme verip ülkeyi bölmek için mi? MHP’nin ülkeyi ve devleti tek parça halinde tutacak, 75 milyonu mutmain olarak içine alacak millet ideali nedir?

Konuşmada bir cümle var: “Misak-ı millî mülkü millettir, millet ise Türk’tür.” MHP’de bu sözün anlamını bilen varsa, eleştirilerimin hepsini geri alacağım.