‘Dünya Müziği’, farklı coğrafyaların dillerinde, çalgılarında ve ses uzamlarındaki ‘yerel’ ruhun müzik marketlerde yer bulabildiği, önceleri ‘folk’ – ‘etnik’ daha sonrasında ise ‘world music’ tanımlarıyla kendine alan oluşturan bir kavram…
En önemli temsil alanı ise uluslararası festivaller…
‘dünya müziği’ icracıları bu büyük organizasyonlarda,evlerindeki,geleneklerindeki, sokaklarındaki, kocaman dünyalarını sayısız dinleyici ile paylaşıyorlar…
Hem kendi kültürlerini-ülkelerini hem de bireysel icra duygularını ‘diğerlerine’ ulaştırıyorlar…
İşte bu festivaller sanatçının icra yetisinin yanı sıra, ülkelerinin kültür sanat politikalarını ve sanata, sanatçıya devletsel bakış açılarını da ortaya koyuyor…
Bu anlamda, 2009 yılından bu zamana hem katılımcı hem de gözlemci olarak katıldığım çok sayıda festivalde Türkiye’yi temsil ederken, Ülkemizin müzikal anlamdaki karşılığını da analiz etme şansını buldum…
Görünen o ki; Türkiye’nin müzikal temsili yalnızca ‘Alevi müzik geleneği’ Kürtçe ve Tasavvufi müzik örnekleri ile varlık gösteren birkaç kişi ile sınırlı…
Anadolu’nun tüm renkleri ve ‘geride bırakılmış’ pek çok önemli icracı dünya müzik sahnesinde yer bulamıyor…
İcracılar ise bu festivallerde Türkiye’yi temsil etmek için destek ve kaynaklarını ‘dışarıdan’ buluyor ya da kendileri karşılıyor…
Daha acısı da devasa konser salonlarında binlerce kişiye verilen bu konserler, Türkiye’de gazetelerin köşelere sıkıştırılmış bölümlerinde kendine haber değeri buluyor…
Verdiğim bu küçük örnekten yola çıkarak ‘Tamamlayıcı Kültür Politikası’na yeniden vurgu yapmakta yarar var…
Devletin kültür-sanata bakışı, sivil toplum örgütleri-özel kurumlar, gazete ve televizyonlar ile tüm medya organları, ‘tamamlayıcı kültür politikası’nın sac ayaklarıdır…
Bu ayaklardan birinin olmaması diğerlerinin yetersiz kalmasına neden oluyor…
Peki ne yapılmalı?
Öncelikle Kültür Bakanlığı sanatçılarının, bu organizasyonlara katılabilmelerini sağlamak ve Makam müziği- Halk müziği temsillerinde bulunmalarına destek olmak şart…
Bildiğimiz kadarıyla “Devlet Koroları” yaz şenliklerine sanatçı temin etmek için oluşturulmadı!

İkinci olarak bu konuda şimdiye kadar çalışmalar yapmış sanatçılar ile sivil oluşumlar enstitüler ve vakıflar işbirliği kurmalı; Türkiye’nin yerel renklerini binlerce yıllık Osmanlı Türk müzik mirasını, Akdenizli ve Orta Doğulu ses rengini, Anadolu’yu anlatan projeleri festivallerde büyük prodüksiyonlar ile sunmalı…
Kültürel çeşitliği ve hümanist söylemi açığa çıkaran ‘alternatif kült’ duruşu oluşturacak pek çok icracı da öne çıkarılmalı…
Uluslararası bu girişimler, hiç uğruna bütçe harcadığımız “Eurovizyon” yarışmasından daha fazla katkı ve tanıtım şansı verecektir…
Sadece bu ciddiyet bile yeter!