Her geçen gün daha bir dargınlaşıp, duygusuzlaşıyorum. O çok ağladığım filmlere artık göz yaşı akıtmıyorum. Geçen gün farkkettim. Ne zamandandır böyle bilmiyorum. Duyguyu tükettik sanırım. Sevgi hiç yok denecek kadar az. E böyle olunca geriye sadece saygı kalıyor.

Saygı duyacağız mecbur. Geriye heves diye birşey kalmadı. Yaşamak için saygı duyacağız herkese, herşeye ama kendimizi es geçmeden en çokta kendimize saygı duyacağız. Merdiven çıkmak zor geliyor asansör ile çıkıyoruz. Kolaylaştırıyoruz hayatı kolaylaştırmasına ama ruhumuz zorlanıyor artık. Farklı olanı hayat yıpratıyor. Kalabalık senin farklı olmanı sevmiyor, istemiyor. Koyun gibi ard arda diziyor. Sen adım attıkça hayat ayağının önüne taş koyuyor. olmuyor işte. Kalabalık seni yalnızlaştırıyor. Kırıyor nayif yerlerinden. Sadece izlemekle yetiniyorsun. Başka birşey gelmez ki elden. Şans lazım, belkide bir mucize.

Sonra sende koyun oluyorsun. Özgürlük lüks oluyor sana. Kafa tutamıyorsun, gülümsüyorsun içli içli. İçin sıkılıyor, gökyüzüne bile bakamıyorsun. Uçurmuyor seni biliyorsun. Gökyüzünede kırılıyorsun biraz. Onunda pek umrumda değilsin hani.

Sabah 7'de iş var...