Bir önceki Milli Eğitim Bakanı Ömer Dinçer’in gayretleriyle yok edilmişti, öğretmenlerin itibarı. Hangi öğretmene sorsanız ağlar oldu. “İtibarımız kalmadı, öğrenciye karşı savunmasız kaldık. Ne dayak ne azar kaldı, sözümüz geçmez, kılıcımız kesmez, talebemiz bizi dinlemez oldu vs” diye.

“Eti senin, pirzolası benim” dönemleri geride kalmıştı. Önceki yıllarda tek tip kıyafet vardı ki, öğretmen canı sıkılınca “o pantolonun grisi tam gri değil, laciverdi sanki daha mı koyu ne” deyip öğrenciyi fırçalayıp evine gönderebiliyordu. Yine eski Milli Eğitim Bakanı “saçınızı kesenin saçını keserim” de deyince öğrencilerde ne berber idareci korkusu, ne çöp toplatan müdür ürküntüsü kaldı. Temelli şirazeden çıkmış oldular.

Zaten maaşı da kallavi değildi ki bir de itibarsız idare edilebilsin. İtibarı ve dolayısıyla rahatı kaçan öğretmenler halbuki gece gündüz çalışıp “öğrencilerimize nasıl daha faydalı olabiliriz?” derdindeydiler. 40 dakikayı hakkıyla doldurup dershaneye gitmesine gerek kalmadan çocuğa lüzumlu bütün bilgileri aktarma gayretindeydiler. Öyle donanımlılar öyle çok okuyorlardı ki her öğretmen kendi alanında en iyisi olma derdindeydi.

Öyle lüzumsuz izin, rapor alma alışkanlıkları ise hiç yok. Öğretmenevlerinin imkanlarını kullanırken de içleri rahat, çünkü her talebeye gereken ihtimam sonuna kadar gösterilmiş. Vur, patlat, kes, yapıştır davranışları zinhar hiç olmamış.

Hiçbir meslek grubu için genelleme yapmak doğru değildir. Doktor, polis, avukat, siyasetçi vs. Görevini iyi yapan olduğu gibi suistimal eden de olacaktır. Ancak bugün her anne baba, çocuğu için, milli eğitim okullarının öğretmenlerinin eğitimini eksik buluyor ve illaki dershane ve özel hocalara ihtiyaç hissediyorsa burada büyük bir ihmalden, vurdumduymazlıktan söz edebiliriz.


Özel okullarda hiçbir öğretmen dersini gelişigüzel verip geçmeye cesaret edemezken, bu devlet okullarının karakteristik özelliği gibi görülüyorsa bu okulları devlete yük olmaktan kurtarmak ve özelleştirmek gerekmektedir. Ancak bu şekilde dershanelerin kalkmasının da bir anlamı olabilecektir.

İtibar konusuna tekrar dönecek olursak, o öyle bir şeydir ki ne maaşla, ne dayakla, ne notla satın alınabilir. Arif Nihat Asya’nın öğrencisinin köyüne, yemek davetini geri çevirmemek için 60 km yol yürüdüğünü biliriz. İşte böyle öğretmenlerin itibar sorunu yoktur. Onların itibarı başkalarının alıp verebileceği bir şey de asla değildir.

Öğretmenlerin insan, hatta bir nesil yetiştirdiği için çok önemli bir vazifesi olduğunun bilincinde olması gerekir. Zira “Dünyada her şeye kıymet biçilebilir ama öğretmenin eserine kıymet biçilemez.” der socrates.


Milletvekili maaşı kadar maaş alsa dahi itibarını bir gram arttıramayacak sözde öğretmenlerin yanında, eski takım elbisesine rağmen öğrencilerince bir dediği iki edilmeyen sınıflarına girerken kendileriyle birlikte huzur katan hocalarımız vardır.

Geçmişe baktığımda ilkokul ya da lise yıllarımı hatırladığımda birkaç öğretmenimin yüzü özellikle öne çıkar ve hep gülümser. Ayağı aksadığı için hocam gibi topallayarak yürümeyi sevmiştim. Kızarken de onun gibi gülmeyi seçtim hep. O hocalarımız öyle değerli, öyle büyüktürler ki gözümüzde, onların itibarını hiç kimse, hiçbir söz, hiçbir kural gölgeleyemez. Çünkü onların itibarları kendilerinde, samimiyetlerindedir…