Ancak seküler dünyanın hazcı neslinin hiç hazzetmediği şeylerden biridir, bedel ödemek.
Kolayı, günü birliği, gelir geçeri, sorunsuzu, acısızı varken bedeli olanı, yani acısı, yokuşu, problemi, diyeti olan yolu kim ne yapsın?
Artık Ferhatlar, şiirler yazabilse de dağ delmek yerine oyulmuş, hatta duble yollardan ilerlemeyi yeğler olmuşlar. Mecnunlar her baktığı yerde Leyla’yı değil nefsini (kendini ve çıkarlarını), görür hale gelmişler. El ele tutuşmak, sevgililer gününde tek taş almak, aşk için yeter de artar olmuş, hiçbir sınava maruz kalmamış, uğruna canını değil rahatını bile bozamamış birlikteliklere aşk denmiş. Ve bırakın ölse de yerine başkasını koyamamayı, aşkın ömrü birkaç aya, bilemedin birkaç yıla indirgenip, üfürükle kaybolup gitmiş.
Her aşk bedel ister. Mecazi aşklar, dava aşkı, özgürlük, inanç, Hak aşkı… Para aşkı, mevki, şan, şöhret, zulüm aşkı... Evet, yalnızca kabul gören, olumlananların değil, menfi aşkların da bir bedeli vardır. Kiminin bedeli peşin, bu alemde, kimininki de Mahkeme-i Kübra’dadır.
Özgürlük aşkı ve inandığı gibi yaşayabilmek de çok fazla bedel ister bizden. Bazan işinden, bazan malından, canından, bazan da cananından vazgeçmeni ister. Bazan evini yerini bırakıp hicrete çağırır bizi… Bazan sevdiklerinle ödersin bedelini. ihvan liderleri Muhammed Biltaci, Muhammed Bedii, Hasan El Benna gibi… En ağır bedellerden bir bedeldi kuşkusuz, darbeyi kabullenmeyip, cuntacı orduya eğilmedikleri için, özgürlükleri uğruna verdikleri Şehit evlatları. Biltaci için de Esma'sından vazgeçmek hiç kolay olmamıştır. Ancak yine de vazgeçemezlerdi. Çünkü özgürlüğü tattıktan sonra kölelik, kula kulluk prangaları çok ağır gelir. Yaşamanın anlamı kalmaz.
Biz 28 Şubat nesli de -şehitlerinkiyle kıyaslanamasa da- birtakım bedeller ödemek durumunda kaldık. Lise, üniversite diplomasını dahi alamayan, eğitim hakkı ellerinden alınan arkadaşlarımız oldu. Bizler üniversiteden zaten mezun olmuştuk ancak kamusal ve özel bütün kapılar aynı yıl kapanmıştı yüzümüze. Ekonomik olarak zor durumda kalan, sıkıntı çeken çok kardeşimiz olmuştu. Yine de yılmadık ne yapabilirizi düşünüp ödediğimiz bedeli
Allah’ın izniyle lehimize çevirmeyi başardık. Radyo, gazete gibi yayın organlarını kullanarak sesimizi duyurmanın ve düşüncelerimizi insanlara iletmenin yollarını bulduk. 28 Şubat’ın yasakları silinmeye başlayınca da ben ve arkadaşlarım yeniden üniversitelere dönüp mastır yapmaya başladık.
28 şubat darbesi, bize özgürlüğün ne denli önemli bir değer olduğunu hatırlatmakla birlikte teyzelerin, amcaların ne kadar hoşuna gitmese de, gerçeği söylemekten kaçmamayı öğretti. Bunun zıddına da şahidiz ne yazık ki. Köle ruhlu, korkak, tepesinde darbe ve darbecilerin postallarını, varken de yokken de hissetmeye alışmış, bu nedenle inancını, kıyafetini, okulunu, fikrini seçme hürriyetini bile kullanamamış, “ya gene darbe olursa”larla sinerek, gizlenerek, rengini hiç gösteremeden, kendince çok mühim koltuğunda ömrünü bitirip, silinip gitmiş kişiler de az değil. Vauvenargues “Ruhunda kölelik olan tahta çıksa da yine köledir” derken bu tip insanları işaret eder.
Ölümü yaşam kadar gerçek ve tabi gören liderler, hayatı pahasına özgürlüklerin önünü açarken, bu özgürlüklerini titreye titreye bir türlü kullanamayan insanların, çocuklarını, gençliğini manevi anlamda kaybettiğini, onlara kendi değerlerini aktaramamaktan şikayet ettiklerini duyarsınız.
Evet, hızla modernleşen, globalleşen bir dünyada değerlerine bağlı, hatta bu değerlere aşık nesil yetiştirebilmek güç. Ancak biz o gençlere aynen İhvan gibi, olmazsa olmazı olarak “özgürlük aşkı ve inancı” mı sunduk, yoksa konforlu bir hayatın vazgeçilmezi iyi puanlar, yüksek mevkiler mi? Allah, Peygamber, dava, şehadet aşkı, kula kul olmayı reddediş, özgürlük aşığı bir nesil yetiştirebilmek için bedel ödemekten kaçmamayı salık vermek, önceliğimiz olmak zorunda. Aksi takdirde korkularımızın, paranoyalarımızın bedeli, kaybedilen bir nesil ve esaret olacaktır…
