Bir zamanlar bazı değer ve duygulara gelebilecek en ufak bir harekete tepki duyarken şimdilerde öyle şeyler yaşıyoruz ki bazılarımızın kılı bile kıpırdamıyor. Acaba küresel ısınma beyinlerimize de mi zarar verdi diye düşünmekten alamıyor insan. Son zamanlarda ne çok şeyler, şey olmaktan çıktı. Ama bakıyorsun çevrene sanki öyle bir şey yaşanmamış. Alışamayacağımızı sandıklarımız, günlük yaşantımızda doğalmış gibi yerleşmeye başladı.
Her yanlış doğru, doğrular yanlış gibi algılanmaya başlandı çevremizde. Bir de kendileri gibi düşünmeyenleri düşman gibi göstermeye çalışmalar da tuzu biberi bunların… Ah! Bindik bir alamete, gidiyoruz işte doludizgin kıyamete…
Alıştık mı? Çevremizdeki olan biten her türlü olumsuzluğa…
Alıştık mı? Televizyonlardaki gözümüzün içine baka baka yalan söyleyenlere…
Alıştık mı? Yüzde elli, yüzde yüz enflasyonu içimizde yaşarken, yüzde dörtle yaşamaya mahkûm olduğumuza…
Alıştık mı? Sevdiğimizin, gün olmaya kırıcı sözleriyle içimizde depremler yaşamaya. Galiba en zoru da bu olmalı, diğerleri bir şekilde geçer belki de içteki duygusal yıkıntı zor geçiyor. Değil mi?
Alıştık mı? Çok dikişli, çok zamlı olanlar az diye, fazla zam almasını doğal görmeye. Yalnız ben alışamadım. Buna tepki yapsan, karşında savunana bir bakıyorsun kendisi asgari ücretli, kendisinin bir ayda harcadığını, o bir günde harcıyor, onu savunuyor. Neymiş, onlar azınlıkta olduğu için alabilirlermiş. Mantık, az olan istediği kadar yüksek maaş alsa da bütçeyi sarsmaz. Ama benim mantığım, bir kişi de olsa, diğerlerinden fazla tek kuruş ücret almasın…
Alıştık mı, yoksa alıştırılıyor muyuz her şeye?
Çalışanlar, peşin peşin vergisini kat be kat öderken, indirimler yapılmayıp bindirimlerle yük omuzlarına her geçen gün biraz daha da artırılırken; bir eli yağda, bir eli balda olanların ödemedikleri vergiler, ya silinip ya da değerinin altında alınırken, bir de onların vergi oranlarının indirilmesine de mi alışacağız? Çalışanlar kadar vergi ödemeyenler mi bu ülkeyi ayakta tutuyor, yoksa çalışıp da fazlasıyla ödeyenler mi? Alışamayacaklarımıza alıştırıldık mı yoksa?
Alıştık mı bir de? Sahte gülümsemelere, sahte dostluklara, sahte iyimserliklere, sahte dayanışmalara, hormonlu hayatları yaşayanlarla birlikte, üzüm misali kararmaya…
Alıştık, alıştık, alıştık. Nelere alışmadık ki. Gerçekten alıştık mı sahi, tüm bu olumsuzluklara kayıtsız yaşayabilmeye? Siz ne dersiniz?
Alıştık mı acaba? Sizi bilemem ama ben alışamadım, bu hayatın beni ağır ağır kemirmesine. Alışamadım, gün ve gün beni değirmende öğütür gibi öğütmesine. Buna da bağışıklık kazanır bu beden, hayatın oyunlarına öyle mi? “Alışır, alışır.” sözlerini duyar gibiyim. Masallarla, hayallerle büyüdük ya; avutalım öyleyse biz de kendimizi, hayaller dünyası kurarak. Şu üç günlük dünyada, hayallerle kandırarak...
CENGİZ ÇETİK
